Een sprookje van onzichtbaarheid
Het oude jaar is moe en versleten
en vertelt met hese stem
onder mijn boom
aan wie het wil horen
het verhaal van Bethlehem
hij vlijt zich in een kleine kribbe
als kindeke van breekbaar glas
en mijmert hoe zijn tijd op aarde
kort maar vol van waarde was
en te midden van de glitter
het geknal en het getwitter
alle prikkels, al dat “delen
in zijn overvol bestaan
emoticons en smile-gezichten
apps en duizend mailberichten
likes en continue online…..
heeft hij zijn ogen dicht gedaan
hij droomt sindsdien een vreemd verlangen
naar een tijd die vaker zwijgt
die faalt en draalt
maar vol vertrouwen
een kralensnoer van aandacht rijgt
voor mensen die eenzaam
hun tranen beleven
in donker gehuld en verborgen
voor mensen die nooit
vooraan zullen staan
maar altijd voor anderen zorgen
voor mensen die steeds weer
belangeloos geven
onzichtbaar bijzonder
onmetelijk klein
voor mensen die breekbaar
het leven omarmen
maar nooit
doorgebroken zijn
